Archiwum maj 2011


maj 27 2011 centrala wentylacyjna
Komentarze: 0

 Woda tłoczona do dysz  w w komorze zraszania central; wentylacyjnych pod ciśnieniem 1,5 -2,5 atm wypływa przez otwory o średnicy od 3 do 8 mm. Powstaje wówczas mniej lub bardziej gęsty deszcz lub mgła złożona z małych i bardzo małych kropelek wody, których kształt nie zawsze jest kulisty. Średnica tych kropelek wynosi od ok. 0,05 do 1,0 mm, w zależności od rodzaju dyszy i ciśnienia wody. Czas ich przepływu przez komorę oraz przebieg zmian temperatury bywa bardzo zróżnicowany.




Doświadczenia eksploatacyjne central klimatyzacyjnych wykazały, że dla komór zraszania najbardziej przydatne są dysze osiowe, wydajność dysz przy ciśnieniu tłoczonej wody 1,5 -2,0 atm wynosi około 0,25 -0,8 m2/h. Masa rozpylanej wody jest proporcjonalna do kwadratowego pierwiastka ciśnienia wody na dopływie do dyszy. Przy zbyt małych średnicach otworów dysze zatykaj się. Wydajność całej płaszczyzny dysz wynosi ok. 0,5 -1,5 kg wody na 1 kg przepływającego  powietrza.   Przy większym zapotrzebowaniu wody należy stosować dwie płaszczyzny dysz. Do oddzielania kropelek wody unoszonych przez powietrze służy odkraplacz umieszczony na odpływie z komory zraszania centrali klimatyzacyjnej. Do oczyszczania wody zainstalowany jest po stronic ssawnej specjalny filtr siatkowy który ma na celu zabezpieczenie dysz przed zatykaniem. Do zwalczania alg i bakterii rozwijających się w wodzie śluzą dostępne w handlu specjalne środki (Acitol, Exal, Benzalkon i inne).

Sole
Stężenie soli zawartych w wodzie obiegowej, wskutek częściowego jej odparowywania, ustawicznie wzrasta i może spowodować wydzielanie się kamienia kotłowego dlatego do komory zraszania należy doprowadzać więcej świeżej wody uzupełniającej, niż odparowuje jej do powietrza. Do regulacji ilości wody śluzy zawór elektromagnetyczny zainstalowany na przewodzie doprowadzającym świeżą wodę. W celu uzdatnienia wody stosuje się również metody chemiczne, np. dodawanie polifosforanów.

Należy pamiętać o tym, że sole zawarte w rozpylonej wodzie pozostają w nawilżonym powietrzu, a wytracają się w postać pyłu w klimatyzowanych pomieszczeniach. Można temu zapobiec przez całkowitą demineralizację wody, jednak pociągi to za sobą inne niebezpieczeństwo: korozję urządzeń. Zmiękczanie wody metodą jonitową nie daje pożądanej poprawy, bowiem sole i tak pozostają w wodzie. Tam, gdzie nie powinny pojawić się pyły, należy za komorą dyszową instalować filtr zawiesinowy, ale przy wilgotności powietrza przekraczającej 90% powstaje niebezpieczeństwo kondensacji kapilarnej w czynniku filturjącym.

Zawartość soli ma także pewien wpływ na oddzielenie kropel, ponieważ obniża ciśnienie pary kropli. Niwsione w powietrzu małe krople, przechodząc przez odkraplacz potrzebują do odparowania więcej czasu. Rezultatem niecałkowitej wykrapania kropel wody może być wilgoć w kanałach powietiza wychodzących z urządzenia.

maj 12 2011 Wentylator promieniowy
Komentarze: 0

 Budowa i zasada działania wirnika wentylatora promieniowego 

   Charakterystyczną cechą wentylatora promieniowego jest to, że kształt wirnika wymusza przepływ o składowej merydionalnej skierowanej w przybliżeniu promieniowo. Zasadą działania jest promieniowe przemieszczanie zawirowanej masy gazu wskutek działania siły masowej (odśrodkowej). Łopatki, służące do zawirowania gazu, mogą być różnie ukształtowane. Mogą być płaskie lub wygięte, ustawione promieniowo, zagięte do tyłu lub do przodu (rys. 1). 

 
Rys. 1. Układy łopatek wirników wentylatorów promieniowych 

   Główne parametry pracy wirnika, tzn. spiętrzenie i sprawność w funkcji wydatku, zależą od cech przepływu gazu w wentylacji  przez wieniec łopatkowy. 
   Obraz przepływu przez kanał wieńca, w jego przekrojach podłużnym i poprzecznym, przedstawiono na rysunku 2. Rozpatrywany jest tutaj przepływ przez wieniec łopatkowy wirnika na drodze od przekroju położonego przed krawędzią natarcia łopatki do przekroju na jego obwodzie zewnętrznym. Przyjęto, że gaz jest lepki i ściśliwy, a prędkość w całym, rozpatrywanym obszarze nie przekracza prędkości dźwięku. 

 
Rys. 4. Układy wektorów średnich prędkości u wlotu i wylotu z wieńca łopatkowego 

 
Rys. 5. Rozkłady prędkości merydionalnych w przepływie przez wirnik 

Teoretyczne obliczenia wirnika wentylatora promieniowego 
   Poniżej przedstawiony jest algorytm obliczania spiętrzenia ciśnienia, mocy i sprawność wirnika, będący wyciągiem z metodyki obliczania wentylatorów podanej przez S. Kuczewskiego. Algorytm ten został opracowany przy następujących założeniach: 
• wirnik ma charakter promieniowy, 
• przetłaczanym gazem jest powietrze, 
• spiętrzenie wentylatora jest na tyle nieduże, że można pominąć ściśliwość powietrza w analizie prędkości przepływu, 
• łopatki wirnika są wygięte w jednej płaszczyźnie i są one odgięte do tyłu, co oznacza, że kąty łopatki na wlocie i wylocie są dodatnie. 

Dane wejściowe: 
D1 - średnica wewnętrzna wieńca [m], 
D2 - średnica zewnętrzna wieńca [m], 
b1 - szerokość wieńca na wlocie [m], 
b2 - szerokość wieńca na wylocie [m], 
β1 - kąt wlotowy łopatki [o], 
β2 - kąt wylotowy łopatki [o], 
l - długość szkieletowej łopatki [m], 
z - liczba łopatek [-], 
n - prędkość obrotowa [obr/ /min].